-Nie rozumiem. Co się stało? – krzyczałam załzawiona.
- Proszę się uspokoić.
- Proszę mi powiedzieć ! – przerwałam Mu, wybuchając niekontrolowany płaczem.
- Choroba była silniejsza. Sebastian nie przeżył. – powiedział patrząc mi w oczy. W tamtej chwili czułam, jak cały świat zapada mi się pod nogami. Jak wszystko upada, jak sens życia właśnie dobiega końca. Wstałam i z coraz słabszym biciem serca szłam przed siebie. Usiadłam na ławce i trzęsącymi się rękoma wyjęłam telefon dzwoniąc:
- Mateusz? – wydukałam.
- Coś się stało, mała? Polski mamy teraz, o co chodzi?
- Przyjdź pod szpital, proszę. – rzuciłam kończąc rozmowę.  Odpaliłam szluga co chwilę wycierając spadające łzy. Wtedy przypomniał mi się chłopak, który jakiś czas temu umarł w tym szpitalu, a w głowie utkwiły Mi słowa z Jego listu : „ Bo do życia potrzebny jest ktoś, kto będzie Cię kochał, inaczej nie masz szans by przeżyć.” . W tamtej chwili zaczęłam zastanawiać się , czy to nie przypadkiem Moja wina. Czy Jego śmierć nie jest tylko i wyłącznie sprawką Mojej osoby. Zaciągnęłam się nikotyną po raz kolejny wybuchając płaczem. Podbiegł do Mnie Mateusz  od razu przytulając.
- Jezu, jak Ty wyglądasz. Co się stało? Coś z Sebą?
- Nie żyje. – rzuciłam, momentalnie mocząc Mu bluzę łzami. Nagle ktoś wstrząsnął Moją ręką. Podniosłam wysoko głowę zmęczonymi oczami widząc Jego ojca.
- Zadowolona jesteś z siebie? Tego chciałaś? Zabiłaś mi syna! Gdyby nie Ty, On nadal by żył. Gdybyś nie pojawiła się w Jego życiu, wszystko dalej toczyłoby się dobrze. – krzyczał.
- Dobrze? Pańskim zdaniem wszystko było teraz dobrze? Kto Go wyrzucał z domu i u kogo nocował? Kto Go bił ? – mówiłam starając zatrzymać się łzy.
- Nie pyskuj gówniaro ! – krzyknął, po chwili zostając zahamowany przez żonę.  Kobieta podeszła do Mnie również cała we łzach. Nic nie mówiąc przytuliła się i pogłaskała Mnie po głowie. Spojrzała Mi w oczy po czym szepnęła ‘ wiem, że chciałaś dobrze ‘ . Oboje poszli do szpitala cali zapłakani. Stracili syna, dziecko, które oboje kochali, mniej lub więcej, ale kochali, na pewno. Spojrzałam na Mateusza, który załamany siedział na ławce. Z oddali biegła już do Nas cała ekipa. Jula momentalnie objęła Mnie rycząc jak bóbr. Nikt nic nie mówił, każdy milczał.
- Bezsensu. – syknęłam. – Wiecie, nigdy bym się tego nie spodziewała. Kochałam Go , jednocześnie traktując jak brata.
- Wiemy, mała. – wykrztusił Roman.
- Muszę Wam coś jeszcze powiedzieć. – rzuciłam. Spojrzeli na Mnie z przerażeniem spodziewając się już najgorszego. – Jestem w ciąży. – powiedział. Po tych słowach zapadła niema cisza. – Z Sebastianem – dodałam, po chwili znów rozpłakując się, jak dziecko.
- My Ci pomożemy w tym czasie. Będziemy z Tobą, mała. – mówili poklepując Mnie po plecach. – Będzie dobrze, zobaczysz.
- Jasne. – syknęłam. – Muszę już iść. – rzuciłam zostawiając ich pod szpitalem. W dość szybkim tempie doszłam do domu.  Mama będąc w kuchni zmywała, tata oglądał jakiś film w salonie, a brat naprawiał za oknem auto. Poszłam do siebie, wyciągnęłam z szafy Jego t-shirt i zaciągając się tym zapachem zamknęłam oczy, cicho łkając. Dotknęłam pościel, na której oboje niedawno leżeliśmy. Złapałam haust świeżego powietrza, po czym znów wybuchłam niekontrolowanym płaczem. Spojrzałam na Nasze zdjęcie i biorąc do ręki kartkę i długopis wybiegłam z domu.  Dotarłam na most, pod którym rozciągała się autostrada. Przykucnęłam opierając plecy o chłodne belki poręczy. Wzięłam długopis i kartkę zaczynając pisać :
                                         „  Drodzy Rodzice
 Ciężko byłoby Mi żyć ze świadomością, że część Mojego życia bezpowrotnie umarła.
 Że straciłam coś, co powodowało na Mej twarzy uśmiech. Coś, co umiało pocieszyć i być, gdy tego potrzebowałam. Dlatego chcę być teraz z Nim, z człowiekiem, którego kocham i którego dziecko noszę w brzuchu. Tak Mamo, jestem w ciąży, byłabyś wspaniałą babcią, nie wątpię, ale dziecko bez ojca to stracone dzieciństwo. Dlatego zabiorę je i siebie do Niego, czyli tam, gdzie będzie Nam dobrze, tam, gdzie zaopiekuje się Nami Bóg. Kocham Was, Wasza córka.”

Przygniotłam papierek listu kamieniem i stając na moście spojrzałam przez chwilę w górę. 
- Wiem, że być może teraz na Mnie patrzysz, wiem też, że prawdopodobnie chcesz Mnie zatrzymać. Ale ja Cię kocham i obiecałam sobie, że zawsze będę tam, gdzie Ty.  Zaraz się zobaczymy, kochanie. – szepnęłam wyrzucając stopy w przód. Lecąc zdążyłam krzyknąć donośne ‘ Kocham ‘ , nic więcej, tyle pozostało po Mnie.  Wiedziałam, że już nie mogę zawrócić, mimo to nie żałowałam , chciałam być z Nim i wychować dziecko, razem. Bo życie w pojedynkę jest nie do przeżycia, bez drugiej osoby – zginiesz.

                                                                      *  T    H     E       E    N     D *